ONfile

Het is 21 februari, de internationale Dag van de Moedertaal. En ik zit hier achter mijn scherm om te schrijven. Dat is wat ik doe, schrijven. Ik schrijf in het Nederlands. De taal die niet mijn moedertaal is. Je kan zeggen dat ik er zelf voor heb gekozen. Toch gaat er geen dag voorbij zonder dat ik mij afvraag waarom ik mijzelf dit aandoe. Schrijven in een andere taal is heel anders dan schrijven in je moedertaal.

De woorden dansen voor mijn ogen. Ik moet ze wegen, ruiken, voelen. Al schrijvende heb ik de tijd. Ik laat de woorden net zo lang voor mij dansen totdat ze in het gelid springen. In gesprekken gaat het weleens mis. Dan floepen er woorden uit mijn mond die ik helemaal niet wil gebruiken. En gezegd is gezegd. De woorden zijn op de wereld gezet, ‘sorry’ zeggen verandert daar niets aan.

In het weekend waarin 250 orthodox-protestantse gelovigen de Nashville-verklaring ondertekenen, zit ik in de trein richting Amsterdam, waar ik op bezoek ga bij mijn broer.

De asielindustrie is een industrie als alle andere. Er zijn werkgevers, werknemers en grondstoffen. Net als in andere industrieën, draait ook in de asielindustrie alles om winst op productie. Maar wat produceert de Nederlandse asielindustrie eigenlijk?