ONfile

In de korte documentaire Ballingschap die Handan Tufan en haar collega Özgür Aydın in opdracht van stichting Röportaj hebben gemaakt, verhalen 3 gevluchte journalisten over hun worstelingen in Nederland. Waarom zijn ze gevlucht? Hoe pakken ze hun journalistieke leven weer op? En welke kansen en beperkingen biedt Nederland?

Het nu al zestien jaar durende bewind van de AKP heeft ook op het gebied van vrouwenrechten in Turkije voor een grote achteruitgang gezorgd. Niet alleen valt de Turkse overheid aan te rekenen dat zij door haar wetten bepaalde primitieve praktijken op dit vlak bestendigt, ook sluit zij willens en wetens de ogen voor moord op vrouwen, uithuwelijking van meisjes en blootstelling van kinderen aan seksueel misbruik.

Op 24 juni zullen, als gevolg van de grondwetswijziging die vorig jaar in een referendum is goedgekeurd, voor de eerste keer in Turkije de presidents‑ en parlementsverkiezingen tegelijkertijd worden gehouden. Op de kandidatenlijst van een van de deelnemende partijen, de Koerdische Democratische Partij van de Volkeren (HDP), prijkt haar voormalig partijleider Selahattin Demirtas, die momenteel gevangen zit.

In Turkije woedt al bijna veertig jaar een burgeroorlog tussen Turken en Koerden, die een onbekend, maar zeer aanzienlijk aantal mensen het leven heeft gekost. Weliswaar is gedurende die tijd herhaaldelijk het initiatief genomen tot onderhandelingen om aan dit geweld een einde te maken, maar dat heeft tot dusverre nog nooit tot een duurzame oplossing geleid.

Amed vormt slechts één van de honderden vluchtelingen die van Turkije naar Nederland is uitgeweken. Hij heeft in Nederland asiel aangevraagd, omdat vluchten voor hem de enige manier was om te vermijden dat hij nogmaals in de gevangenis terecht zou komen, waarin hij reeds als kind gezeten heeft. En het is juist wat hij toen in de gevangenis heeft meegemaakt, dat hem anders maakt dan de meeste andere vluchtelingen is. Laten we nu naar het verhaal van Amed luisteren.